Na dobry początek kilka słów często obecnych na planie filmu dokumentalnego czy reportażu.
Insert - krótkie ujęcie o charakterystycznej informacji wtrącone montażowo w środek dłuższego ujęcia
Mastershot - długie ujęcie w którym zawarty jest cały fragment dramaturgiczny czyli np. cała scena nakręcona w jednym ujęciu.
POV (ang. Point Of View) - punkt widzenia. Oznaczenie widoku subiektywnego.
Szwenk (ang. swish pan) – bardzo szybka panorama z jednego obiektu na drugi, większość szwenków rozmazuje wszystko z wyjątkiem obrazów pojawiających się na początku i na końcu tej operacji
Efekt zawrotu głowy (tzw. hiczkok) –nazwa pochodzi od filmu "Zawrót głowy" Alfreda Hitchcocka, w którym operator zastosował połączenie najazdu kamery na wózku z równoczesnym rozszerzaniem obiektywu. James Stewart wiszący na krawędzi schodów był wciąż w tym samym planie zaś perspektywa wieży pod nim uległa płynnemu wydłużeniu dając niesamowity efekt podkreślający lęk wysokości bohatera.
Efekt Kuleszowa – znaczenie ujęć integralnie związane jest z ich kontekstem, sekwencją, w latach 20. XX wieku Lew Kuleszow, rosyjski reżyser, prowadził eksperymenty, w którym to samo ujęcie zestawiał z szeregiem innych za każdym razem nadając pierwotnemu ujęciu nowe znaczenie
Steadicam – zakładany na ramiona operatora stelaż, którego przedłużenie utrzymuje kamerę i umożliwia jej płynny ruch, wykorzystywany szczególnie w sytuacjach gdy niemożliwe jest zastosowanie statywu czy jazdy
Do zobaczenia na planie! Czekam na informacje o postępach w dokumentacji i zapowiadam niniejszym "motywujące" spotkanie Fabryki 21 maja o godzinie 15:00! Pozdrawiam, AZ
środa, 6 maja 2009
wtorek, 14 kwietnia 2009
Kompozycja kadru
Podstawową zasadą komponowania kadrów jest uciekanie od symetrii obrazu. Bohater naszego reportażu, obiekt, który chcemy pokazać, nigdy nie powinny znajdować się w centrum kadru. To własnie asymetria buduje dramaturgię obrazu, tworzy napięcie.
REGUŁA TRÓJPODZIAŁU
Najczęciej spotykaną zasadą podziału kadru w filmie dokumentalnym, fabularnym a nawet fotografii artystycznej jest wprowadzenie dwóch pionowych i dwóch poziomych linii dzielących obraz na 9 kwadratów (tzw. reguła trójpodziału).
Najważniejsze z punktu widzenia prowadzonej przez nas narracji są punkty przecięcia linii. To na ich styku powinny być umieszczone tzw. "gorące punkty", najważniejsze dla naszego kadru obiekty, postaci, detale - jak na zdjęciach poniżej.
BARWY MAJĄ ZNACZENIE
Kompozycja to nie tylko bohater ustawiony w odpowiednim miejscu. Na obraz składają się również barwy. Każda ma swój własny "ciężar", który również decyduje o równowadze kompozycji oraz jej dynamice. Barwy ciepłe są cięższe od zimnych. Obiekty ciemne wydają się cięższe od jaśniejszych (tzw. ciężar tonalny). Należy pamiętać o tym, aby "ciężka" barwa (np. ciemne ubranie bohatera) znajdowała się na "lżejszym" tle.
KIERUNEK "CZYTANIA" OBRAZU
Ponieważ naturalnym dla człowieka z kręgu kultury Zachodu jest czytanie od lewej do prawej, tak i obraz filmowy "czytany" jest w ten sposób. Za naturalne przyjmujemy np. ujęcie człowieka idącego z lewej do prawej. Jeśli człowiek ten będzie szedł z prawej do lewej, nasz podświadomy porządek zostanie zakłócony. Ujęcie dzięki samemu tylko kierunkowi zyska pewien niepokój. Twarz zwrócona w lewo naznaczona zostaje w ten sposób pewną agresją, dążeniem do konfrontacji podczas gdy patrząca w prawo wydaje się o wiele spokojniejsza. Te wytyczne nie oznaczają, że trzeba scisle trzymać się reguły czytania z lewej strony do prawej. Jednak wszelkie od niej odstępstwa należy stosować w okreslonym celu. Każdy nasz kadr, każdy ruch kamery powinien mieć znaczenie.
REGUŁA TRÓJPODZIAŁU
Najczęciej spotykaną zasadą podziału kadru w filmie dokumentalnym, fabularnym a nawet fotografii artystycznej jest wprowadzenie dwóch pionowych i dwóch poziomych linii dzielących obraz na 9 kwadratów (tzw. reguła trójpodziału).
Najważniejsze z punktu widzenia prowadzonej przez nas narracji są punkty przecięcia linii. To na ich styku powinny być umieszczone tzw. "gorące punkty", najważniejsze dla naszego kadru obiekty, postaci, detale - jak na zdjęciach poniżej.
BARWY MAJĄ ZNACZENIE
Kompozycja to nie tylko bohater ustawiony w odpowiednim miejscu. Na obraz składają się również barwy. Każda ma swój własny "ciężar", który również decyduje o równowadze kompozycji oraz jej dynamice. Barwy ciepłe są cięższe od zimnych. Obiekty ciemne wydają się cięższe od jaśniejszych (tzw. ciężar tonalny). Należy pamiętać o tym, aby "ciężka" barwa (np. ciemne ubranie bohatera) znajdowała się na "lżejszym" tle.
KIERUNEK "CZYTANIA" OBRAZU
Ponieważ naturalnym dla człowieka z kręgu kultury Zachodu jest czytanie od lewej do prawej, tak i obraz filmowy "czytany" jest w ten sposób. Za naturalne przyjmujemy np. ujęcie człowieka idącego z lewej do prawej. Jeśli człowiek ten będzie szedł z prawej do lewej, nasz podświadomy porządek zostanie zakłócony. Ujęcie dzięki samemu tylko kierunkowi zyska pewien niepokój. Twarz zwrócona w lewo naznaczona zostaje w ten sposób pewną agresją, dążeniem do konfrontacji podczas gdy patrząca w prawo wydaje się o wiele spokojniejsza. Te wytyczne nie oznaczają, że trzeba scisle trzymać się reguły czytania z lewej strony do prawej. Jednak wszelkie od niej odstępstwa należy stosować w okreslonym celu. Każdy nasz kadr, każdy ruch kamery powinien mieć znaczenie.
poniedziałek, 6 kwietnia 2009
Po pierwsze... scenariusz
Podobno reportaż telewizyjny powstaje trzy razy: raz na papierze, w postaci scenariusza, drugi raz w trakcie zdjęć, które niejednokrotnie zmuszają nas do wprowadzenia radykalnych zmian, a trzeci raz na montażu, gdy decydujemy, który fragment rzeczywistości, który fragment świata zasługuje na pokazanie. Zacznijmy więc od początku...
SYNOPSIS
Pierwszym etapem pracy nad scenariuszem jest synopsis, czyli streszczenie - kilka słów o tym, co i jak chcemy pokazać, opis tematyki filmu, wydarzeń i sytuacji, które zostaną zaprezentowane, a także konwencji, w jakiej zostaną ukazane (zazwyczaj 1 kartka zapisana dużą czcionką - 14).
DRABINKA
Następnie pokazujemy dramaturgię filmu w postaci drabinki, którą możemy nazwać spisem treści reportażu czy filmu dokumentalnego. Są to lakoniczne, jednozdaniowe, najlepiej ujęte w postaci podpunktów opisy kolejnych scen (ich tytuły), drabinka musi się zmieścić na jednej kartce, żeby ją można było objąć wzrokiem, to właśnie drabinka będzie nam najbardziej pomocna w trakcie realizacji zdjęć służąc jako "lista zadań do zrealizowania".
TREATMENT
W momencie gdy staramy się o akceptację reportażu przez producenta, powinniśmy mieć przygotowany treatment. Jest to całościowy opis filmu scena po scenie (na ogół kilka stron). Treatment możemy porównać do rozwiniętej drabinki, w której oprócz tytułów scen jest miejsce na ich bardziej dokładny opis.
SCENARIUSZ
Zwieńczeniem pierwszego etapu pracy dokumentalisty jest scenariusz, "film na papierze". Tak jak architektoniczny projekt domu jest jego dokładnym odzwierciedleniem, tak w scenariuszu jest miejsce na szczegółowe opisy wszystkich scen wraz z tematyką wypowiedzi bohaterów. W przypadku filmów dokumentalnych i reportaży nie rozpisujemy dialogów bohaterów (tak jak ma to miejsce w scenariuszach filmowych), jednak na podstawie wcześniejszych rozmów z nimi, zaznaczamy, czego będzie dotyczyć dana wypowiedź.
Kolejnym sekwencjom może towarzyszyć kod czasowy (tzw. Time Code) informujący nas o orientacyjnym czasie trwania danej sceny, sytuacji, wypowiedzi bohatera. Kod czasowy zapisujemy w następującej postaci TC 03:00 -04:30, co oznacza, że dana sekwencja rozpoczyna się w trzeciej minucie reportażu i trwa półtorej minuty. W ten sposób zorientujemy się czy wszystko, co chcemy pokazać w reportażu zmieści się w przewidzianym czasie. Będziemy też mogli lepiej panować nad dramaturgią naszego filmu.
Czekając na pierwsze Państwa scenariusze serdecznie pozdrawiam i Wesołych Świąt życzę. W następnych odcinkach o komponowaniu kadru, planach filmowych, efektach...
SYNOPSIS
Pierwszym etapem pracy nad scenariuszem jest synopsis, czyli streszczenie - kilka słów o tym, co i jak chcemy pokazać, opis tematyki filmu, wydarzeń i sytuacji, które zostaną zaprezentowane, a także konwencji, w jakiej zostaną ukazane (zazwyczaj 1 kartka zapisana dużą czcionką - 14).
DRABINKA
Następnie pokazujemy dramaturgię filmu w postaci drabinki, którą możemy nazwać spisem treści reportażu czy filmu dokumentalnego. Są to lakoniczne, jednozdaniowe, najlepiej ujęte w postaci podpunktów opisy kolejnych scen (ich tytuły), drabinka musi się zmieścić na jednej kartce, żeby ją można było objąć wzrokiem, to właśnie drabinka będzie nam najbardziej pomocna w trakcie realizacji zdjęć służąc jako "lista zadań do zrealizowania".
TREATMENT
W momencie gdy staramy się o akceptację reportażu przez producenta, powinniśmy mieć przygotowany treatment. Jest to całościowy opis filmu scena po scenie (na ogół kilka stron). Treatment możemy porównać do rozwiniętej drabinki, w której oprócz tytułów scen jest miejsce na ich bardziej dokładny opis.
SCENARIUSZ
Zwieńczeniem pierwszego etapu pracy dokumentalisty jest scenariusz, "film na papierze". Tak jak architektoniczny projekt domu jest jego dokładnym odzwierciedleniem, tak w scenariuszu jest miejsce na szczegółowe opisy wszystkich scen wraz z tematyką wypowiedzi bohaterów. W przypadku filmów dokumentalnych i reportaży nie rozpisujemy dialogów bohaterów (tak jak ma to miejsce w scenariuszach filmowych), jednak na podstawie wcześniejszych rozmów z nimi, zaznaczamy, czego będzie dotyczyć dana wypowiedź.
Kolejnym sekwencjom może towarzyszyć kod czasowy (tzw. Time Code) informujący nas o orientacyjnym czasie trwania danej sceny, sytuacji, wypowiedzi bohatera. Kod czasowy zapisujemy w następującej postaci TC 03:00 -04:30, co oznacza, że dana sekwencja rozpoczyna się w trzeciej minucie reportażu i trwa półtorej minuty. W ten sposób zorientujemy się czy wszystko, co chcemy pokazać w reportażu zmieści się w przewidzianym czasie. Będziemy też mogli lepiej panować nad dramaturgią naszego filmu.
Czekając na pierwsze Państwa scenariusze serdecznie pozdrawiam i Wesołych Świąt życzę. W następnych odcinkach o komponowaniu kadru, planach filmowych, efektach...
Subskrybuj:
Komentarze (Atom)
